Κοιτάζω τις ραγάδες σου και βλέπω τις γλυκές μέρες της εγκυμοσύνης σου. Ή ίσως τη μάχη σου με το βάρος ,όχι για την εμφάνιση, αλλά για την επιβίωση. Για να νιώσεις καλά μέσα στο δικό σου σώμα, σε έναν κόσμο που απαιτεί πάντα κάτι παραπάνω από εσένα.
Βλέπω το αυτοάνοσό σου και καταλαβαίνω. Δεν είναι απλώς ένα ιατρικό ζήτημα ,είναι η ιστορία σου χαραγμένη στα κύτταρα σου. Είναι το πώς επιβίωσες, το πώς δεν κατέρρευσες, το πώς κατάφερες να μη σε δουν να λυγίζεις, να κλαις, να παραδίνεσαι. Που σου φωνάζει κάθε φορά που η ψυχή σου κουράζεται να σκέφτεται τα πάντα, για όλους, όλη την ώρα. Κοιτάζω τις σακούλες κάτω από τα μάτια σου και ξέρω: οι νύχτες δεν σου ανήκουν. Δεν είναι ώρες ανάπαυσης, αλλά χρόνος γεμάτος σκέψεις, ανησυχίες, βάρη. Παιδιά, χρέη, δουλειά, μοναξιά. Ποιος νοιάζεται για εσένα όσο νοιάζεσαι εσύ για όλους;
Βλέπω το στομάχι σου πρησμένο, πονεμένο και καταλαβαίνω. Πόσα έχεις καταπιεί; Πόσα δεν μπόρεσες να πεις στη δουλειά, στο σπίτι, στις φιλίες, στην κοινωνία που σε θέλει πάντα δυνατή, πάντα ήσυχη, πάντα ευγενική;
Μου μιλάς για τις ημικρανίες σου και ξέρω: κάποιες φορές είναι η μόνη “άδεια” που παίρνεις για να σταματήσεις. Να μείνεις λίγο μόνη. Να απομονωθείς χωρίς να νιώσεις ένοχη. Να πεις «δεν μπορώ» χωρίς εξηγήσεις.
Και μετά, μιλάς για το έντερό σου. Αυτό το ευαίσθητο, ευερέθιστο, περίπλοκο έντερο ,το δεύτερο μυαλό σου. Που δεν αντέχει άλλο άγχος, άλλη υπερανάλυση, άλλες λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Που σου φωνάζει κάθε φορά που η ψυχή σου κουράζεται να σκέφτεται τα πάντα, για όλους, όλη την ώρα.
Κι όμως, μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει κι ένα κομμάτι σου που επιμένει. Ένα κοριτσάκι μέσα σου που διψάει για ανεμελιά, για λίγη ηρεμία, για έναν χρόνο που να είναι δικός σου. Μια ώρα ,μόνο μία ,που δε χρειάζεται να κάνεις κάτι, να είσαι κάτι, να αποδείξεις κάτι. Μια ώρα που μπορείς απλώς να αφεθείς.
Κι εκεί έρχεται η θεραπεία.
Στη ρεφλεξολογία, το σώμα σου ξυπνά αλλά και ηρεμεί. Οι πατούσες σου, που σε στηρίζουν κάθε μέρα, τώρα ξεκουράζονται, μεταφέροντας την πληροφορία της φροντίδας σε όλο σου το είναι.
Στον βελονισμό, οι βελόνες δε σε τρυπούν ,σε ελευθερώνουν. Ξεμπλοκάρουν όλα όσα κράτησες μέσα σου πολύ καιρό. Δίνουν στον πόνο σου λόγο και έξοδο.
Στη μάλαξη, δεν είναι μόνο οι μύες που χαλαρώνουν. Είναι οι αναμνήσεις που μαλακώνουν. Είναι το σώμα που επιτέλους ακούγεται, αναγνωρίζεται, αγγίζεται χωρίς απαίτηση.
Γιατί η θεραπεία δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ανάγκη. Είναι δικαίωμα. Είναι επανασύνδεση με τον εαυτό σου.
Κι εμείς, οι γυναίκες που σε βλέπουμε, σε νιώθουμε.
Δε σου λέμε να γίνεις κάποια άλλη.
Σου λέμε: είσαι ήδη αρκετή.
Και όταν επιλέγεις να φροντίσεις τον εαυτό σου ,με μια συνεδρία, με μια ανάσα, με ένα άγγιγμα ,δεν είσαι εγωίστρια.
Είσαι γενναία.
Γιατί χρειάζεται δύναμη να σταματήσεις.
Να πεις “ως εδώ”.
Να πεις “κι εγώ”.
Να πεις “είμαι εδώ και για μένα”.
Κι εμείς σε βλέπουμε. Σε ακούμε. Σε νιώθουμε.
Και σου κρατάμε χώρο.
Κατερίνα Σταθοπούλου 
Σχολιάστε